Na językach

W odpowiedzi na komentarz Drugiejkońcaświata sprzed dwóch wpisów: Homer się nie pojawił, tylko wypłynął na powierzchnię. Albowiem Homer nigdy nie znika, czasem tylko przysypia (w tym stuleciu upodobał sobie kącik za szafą).

Ale my dzisiaj nie o tym języku, jakkolwiek w planach mieści się również długi, być może nawet epicki poemat sławiący grekę od zarania jej dziejów po luty Roku Pańskiego 2009. Propozycje form literackich można nadsyłać pocztą elektroniczną, lotniczą, morską, gołębią oraz zostawiać w komentarzach (koniecznie ze znaczkiem pocztowym).

Dzisiaj będzie o angielskim, którym to nieszczęsnym narzeczem pozbawionym przyzwoitej gramatyki przychodzi mi się ostatnio posługiwać częściej niż greką jakąkolwiek. Złośliwość to losu pewna jest, że po spędzeniu trzech lat na uczeniu się tej ostatniej i wybraniu sobie na miejsce stypendiowania kraju, gdzie powinnam mieć najwięcej okazji do rozwijania swoich umiejętności konwersacyjnych, większość czasu spędzam albo z Polakami, albo z różnej narodowości Erazmusami, którzy są fantastyczni, ale znaczny ich procent (odpowiadający mniej więcej zawartości alkoholu w wymarzonym bimbrze Jakuba Wędrowycza) greką się nie posługuje zupełnie i dopiero na miejscu zaczyna się jej uczyć. W związku z tym znajomych mają ze wszystkich krajów oprócz Grecji (bo Erazmusy studiują osobno albo mało). Zajęć własnych niet, bo moje stypendium polega na obcowaniu z Homerem drogą książkową (próbowałam też telepatycznie, ale nie jest zbyt skory do tej formy kontaktu; właściwie wcale nie jest).

I tak to właśnie ja, zagorzała wrogini angielskiego, muszę teraz się z nim przepraszać w imię komunikacji i przyjaźni między narodami. No, może niekoniecznie muszę, ale komunikować zdecydowanie się chcę, więc skoro nie ma innej drogi... Satysfakcji mam tyle, że przepraszanie przepraszaniem, a i tak kaleczę go potwornie.

Ludzie całego świata, uczta się języków obcych, które mają przypadki! :)